F. Liszt "Preludes"
De grote zoon van het Hongaarse volk, Franz Liszt, ging de geschiedenis van de wereldcultuur niet alleen in als een briljante pianist, die op een bepaald moment niet gelijk was, maar ook als een briljante componist die de schat aan muzikale werken aanvulde met getalenteerde composities. Naast de prachtige werken voor piano, leverde de componist een tastbare bijdrage aan symfonische muziek. Hij was het die voor het eerst een romantisch werk creëerde, dat het 'symfonisch gedicht' werd genoemd. Een goed voorbeeld hiervan zijn zijn "Preludes" - een muzikale compositie die veel lof heeft ontvangen van luisteraars over de hele wereld.
Geschiedenis van de schepping
De geschiedenis van de oprichting van de Preludes, die erg moeilijk bleek te zijn, begon in de zomer van 1844, toen Liszt met een concertprogramma naar Marseille kwam. Hij werd daar hartelijk ontvangen door bekende artiesten van het tourende Duitse refrein, hij werd uitgenodigd voor hun uitvoeringen en al snel wendde de teamleider zich tot de componist met het verzoek om een nieuw vocaal werk samen te stellen, dat zeker door het koor tijdens het volgende concert zou moeten worden uitgevoerd. Nadat Ferenc graag op dit aanbod reageerde, maakte hij kennis met Joseph Autrans, een Franse dichter, aan wiens verzen de maestro verondersteld werd muziek te schrijven. De poëtische tekst met de naam "Aquilon" (wind) van Liszt was zeer snel uitgewerkt en het nieuwe werk dat door het koor werd uitgevoerd was al te horen op het vierde concert van de pianist. De auteur begeleidde zelf de piano.
Iedereen vond het resultaat van de eerste creatieve samenwerking van de componist en dichter leuk, zo vroeg Liszt, en Otran gaf hem nog drie gedichten met de titel: "Earth", "Water" en "Stars", die de maestro binnenkort ook op muziek zette.
Na creatieve ontmoetingen in Marseille verliep er een jaar en een onvermoeibaar componist kreeg plots een nieuw idee: hij besloot de koren te combineren met de gedichten van de Franse dichter in één cyclus met de naam "De vier elementen" en voegde er een grote symfonische ouverture aan toe. Het werk dat in 1845 begon, werd verschillende keren opnieuw verwerkt en werd pas vijf jaar later voltooid. Zijn orkestratie was gemaakt door de getalenteerde Duitse componist Joseph Joachim Raff, die op dat moment werkte als assistent van Liszt.
Er zijn verschillende versies waarom de ouverture, oorspronkelijk de Vier Elementen genoemd, Preludes werden. Volgens een van hen: Liszt, onder de indruk van de gedichten van de Franse dichter Alphonse de Lamartine uit de bundel "New Poetic Reflections", besloot zijn werk te hernoemen en hem de titel van een van de gedichten te geven. Zijn tekst vormde de basis van het programma van de nieuwe compositie, die nu geen ouverture werd genoemd, maar een symfonisch gedicht. De essentie van het programma is als volgt: het menselijk leven met alle ontberingen en vreugden - dit is slechts een inleiding tot het belangrijkste - het hemelse leven.
De première-uitvoering van de Preludes vond plaats in februari 1854 in Weimar. Achter de stand van de dirigent stond de auteur. De partituur werd in januari 1865 uitgegeven door de oudste muziekuitgeverij van Leipzig, Braitkopf en Hertel.
Interessante feiten
- De term 'Symfonisch gedicht' verscheen nogal per ongeluk. Bij de aankondiging van het aanstaande premièreconcert op 23 februari 1854 werd geschreven: "Preludes zijn symfonische poëzie."
- Joseph Joachim Raff, een getalenteerde Duitse componist die werkte als secretaris van Ferenc in Weimar en vervolgens orkestreerde Preludes, was zeer kritisch over het werk van Franz Liszt. De componist voelde zich beledigd, maar waardeerde Raffs schitterende werken over het arrangeren van muziekwerken voor het orkest en het afpersen van zijn trots, in een brief die hij vroeg om voortdurende samenwerking.
- Ferenc Liszt wijdde het symfonisch gedicht "Preludes" aan zijn common-law vrouw, prinses Caroline Sayn-Wittgenstein, die hij in 1847 in Kiev ontmoette, tijdens een rondleiding door het Russische rijk. Vervolgens stichtte de dochter van Corolina - Maria Wittgenstein (nee) het Liszt Museum in Weimar.
- Sovjet-schrijver Valentin Pikul vertelde over Liszt's roman met Corolina Wittgenstein in zijn werk Requiem for Last Love. Daarnaast zagen kijkers in 1970 een tweedelige speelfilm van de Sovjet-Hongaarse productie "Dreams of Love", die vertelt over de romantische relatie van de grote Hongaarse componist en Russische prinses.
- Aan het begin van 1859 werd het symfonisch gedicht van Franz Liszt "Preludes" met succes uitgevoerd in New York. Na de première in de Verenigde Staten arrangeerde Carl Klauser de pianosamenstelling, die in 1863 aan de componist werd gepresenteerd. Arrangement Liszt hield niet van en hij redde het gedeeltelijk. Iets later maakte de auteur zelf twee opties: voor twee piano's en een vierhandige piano. Er is ook een versie voor harmonium en piano van A. Reinhard en voor het militaire orkest van L. Helfer.
- De fanfare geluiden van de laatste mars van de Preludes werden gekozen om de wekelijkse radio en journaals te vergezellen die vertelden over de overwinningen van de strijdkrachten van nazi-Duitsland in 1935-1945.
inhoud
Ondanks het tekstprogramma van het gedicht, dat vier keer werd gewijzigd, bleek de muzikale inhoud van de Preludes behoorlijk anders te zijn. Liszt componeerde een optimistisch, leven-bevestigend werk, waarin er zelfs geen hint over de dood is: een persoon doorloopt alle beproevingen van het lot en laat ze als de winnaar.
"Prelude" zijn een goed voorbeeld van monothematisme. Hier is een driestemmige expressieve melodische wending niet alleen de basis van het introthema, maar verbindt hij ook op symbolische wijze de belangrijkste, verbindende en zijdelingse delen van het werk.
Het symfonisch gedicht "Preludes" van Franz Liszt schreef in de vorm van een sonata allegro met een spiegelreproductie. Deze vorm van het werk correspondeert met het plan van de componist, waarin de grootsheid van de menselijke geest moet prevaleren, en aangezien dit beeld in het grootste deel wordt uitgedrukt, is het geluid ervan juist in de finale noodzakelijk, omdat het te wijten is aan het idee van de compositie.
Het gedicht begint met een mysterieus personage de invoer. De insinuerende geluiden van pizzicato-snaren en vervolgens het motief, vergelijkbaar met de vraag, creëren een gevoel van romantisch mysterie. Een peinzend thema in het koorgeluid van vioolinstrumenten, gedecoreerd met houtblazersakkoorden, vindt eerst plaats in C majeur, en dan opnieuw, maar al in D mineur. Geleidelijk toeneemt, leidt het tot hoofdpartij De expositie, die is gebaseerd op het driedelige entry-motief, is het onderwerp van het probleem. Klinkende plechtstatig en statig, uitgevoerd door fagotten, trombones en bassnaren, toont het grootste deel overtuigend het beeld van een trotse man, overtuigd van zijn capaciteiten.
Bindend feestje blijft de hoofdpersoon karakteriseren, maar laat deze van de andere kant zien. Dit is niet langer een held die klaar is voor de overwinning, maar een persoonlijkheid voor wie eenvoudige menselijke gevoelens niet vreemd zijn: hij wil ook liefde en geluk. Transparante textuur, pijnlijke begeleiding, expressieve melodie uitgevoerd door strijkers, en dan Franse hoorn, ondergedompeld in een speciale sublieme sfeer van romantische mijmering. Kleurrijke modulatie van C-groot in E-groot maakt het uiterlijk goed zijpartij - lyrisch beeld van liefde. In eerste instantie klinkt het intiem, maar tegelijkertijd warm en doordringend. Het thema van het altaar van het koor van hoorns en hoorns geeft een speciaal intiem thema. Vervolgens groeit het secundaire gedeelte, waarbij het hele bereik van het orkest wordt vastgelegd en een climax wordt bereikt, sterft weg.
De idylle die in de secundaire batch wordt weergegeven, wordt beëindigd. de ontwerp het wordt vervangen door volledig contrasterende muziek. Het gehuil van de wind wordt gehoord, een storm begint die het menselijke geluk kan vernietigen. Al snel eindigt echter het dramatisch afgebeelde picturale beeld van het worstelen met de fanfare van de koperblazers. De schokken eindigden, ze werden vervangen door gemoedsrust. Eerst wordt de zachte melodie expressief gezongen door de hobo, en dan de hoorn, klarinet en fluithet nabootsen van de trompetten van de herder, een idyllisch beeld van volledige sereniteit creëren. Hierna begint onopvallend te beginnen spiegelreproductie, eerst klinkt er een bindend feest, dat door het veranderen van zijn karakter energieker wordt. Het volgende feest hierna is ook merkbaar veranderd. Ze nam de vorm aan van een triomftocht. Het werk eindigt met een krachtige greep op het hoofdthema, dat klinkt als een heroïsche apotheose van het gedicht.
"Preludes" worden beschouwd als een van de beste creaties. Franz Liszt. Van de dertien symfonische gedichten die de componist heeft geschreven, zijn ze het populairst en behoren ze tot het repertoire van vele beroemde wereldorkesten.
Laat Een Reactie Achter