Zweig had gelijk: Europa had zo'n mooie generatie sinds de Renaissance nog nooit gezien als romantici. Prachtige beelden van de wereld van dromen, naakte gevoelens en het verlangen naar sublieme spiritualiteit - dergelijke kleuren schilderden de muzikale cultuur van de romantiek.
Het uiterlijk van romantiek en zijn esthetiek
Terwijl Europa een industriële revolutie doormaakte, beefden de hoop van de Grote Franse Revolutie in de harten van de Europeanen. De cultus van de geest, uitgeroepen door het tijdperk van de Verlichting, werd omvergeworpen. Op het voetstuk steeg de cultus van de zintuigen en het natuurlijke beginsel in de mens op.
Dus de romantiek verscheen. In de muziekcultuur bestond het iets meer dan een eeuw (1800-1910), terwijl in aangrenzende gebieden (schilderkunst en literatuur) de termijn een halve eeuw eerder was verstreken. Misschien is dit de 'schuld' van muziek - zij was degene die bij de romantici de top was van de kunsten als de meest spirituele en de meest bevrijde kunst.
Echter, de romantici bouwden, in tegenstelling tot de vertegenwoordigers van de tijdperken van de oudheid en het classicisme, geen hiërarchie van kunst met zijn duidelijke opdeling in typen en genres. Het romantische systeem was universeel, de soorten kunst waren vrij om in elkaar te gaan. Het idee van synthese van kunst was een van de sleutels in de muziekcultuur van de romantiek.
Deze onderlinge relatie betrof de categorieën van esthetiek: het was perfect verbonden met het lelijke, het hoge met de basis, het tragische met het stripverhaal. Dergelijke overgangen waren verbonden door romantische ironie, het weerspiegelde ook het universele beeld van de wereld.
Alles wat met het mooie te maken had kreeg een nieuwe betekenis onder de romantici. De natuur werd een voorwerp van aanbidding, de kunstenaar werd vereerd als de hoogste sterveling en gevoelens werden verheven boven de rede.
De ongeestelijke werkelijkheid stond in contrast met de droom, mooi, maar onbereikbaar. Romantisch met behulp van verbeeldingskracht bouwde zijn nieuwe, in tegenstelling tot andere realiteiten, de wereld.
Welke thema's werden gekozen door kunstenaars van de romantiek?
De interesses van romantici kwamen duidelijk tot uiting in de keuze van thema's die door hen in de kunst werden gekozen.
- Het thema eenzaamheid. Een onderschat genie of een eenzame persoon in de samenleving - dit waren de hoofdthema's van de componisten van dit tijdperk ("De liefde van een dichter" van Schumann, "Without the Sun" van Mussorgsky).
- Thema "lyrische bekentenis." In veel opus van romantische componisten is er een autobiografisch tintje (Schumann's Carnival, Berlioz's Fantastic Symphony).
- Thema van de liefde. Dit is meestal een onderwerp van onbeantwoorde of tragische liefde, maar niet noodzakelijkerwijs (Schumann's "Love and Life of a Woman", Tchaikovsky's "Romeo and Juliet").
- Thema van de weg. Het wordt ook wel het thema van zwerven genoemd. De ziel van romantiek, verscheurd door tegenstrijdigheden, was op zoek naar zijn eigen weg ("Harold in Italy" door Berlioz, "Years of wandering" van Liszt).
- Thema van de dood. Het was voornamelijk spirituele dood (Tchaikovsky's zesde symfonie, Schubert's Winter Path).
- Thema van de natuur. De natuur is in de ogen van een romance en een beschermende moeder, en een inlevingsvriend en een straffende rots (Mendelssohn's Hebrides, Borodina in Centraal-Azië). De cultus van het geboorteland (Polonaises en Chopin's ballads) is ook verbonden met dit thema.
- Thema fictie. De denkbeeldige wereld voor de romantici was veel rijker dan de echte (Weber's "The Magic Shooter", "Sadko" van Rimsky-Korsakov).
Muziekgenres uit het tijdperk van de romantiek
De muziekcultuur van de romantiek gaf een impuls aan de ontwikkeling van kamervogeltaalgenres: ballade ("Forest King" van Schubert), het gedicht ("Lake Maiden" Schubert) en songsvaak gecombineerd in cycli ("Mirty" door Schumann).
Romantische opera verschilde niet alleen van de fictie van de plot, maar ook van de sterke connectie tussen woorden, muziek en podiumactie. Er is een symfonie van opera. Het is genoeg om Wagner's "Ring of the Nibelungs" te herinneren aan een ontwikkeld netwerk van leidmotieven.
Onder de instrumentale genres van romantiek uitstoten piano miniatuur. Om een beeld of een minuutstemming over te brengen, hebben ze een klein spel nodig. Ondanks de schaal, bruist het spel van expressie. Misschien is ze dat wel "lied zonder woorden" (zoals Mendelssohn's) mazurka, waltz, nocturne of speelt met programmatitels (Schumann's Rush).
Net als liedjes komen spelen soms samen in cycli (Schumann's Butterflies). In dit deel van de cyclus, helder contrasterend, vormde het altijd een enkele compositie vanwege muzikale banden.
Romantici waren dol op programmamuziek en verbonden deze met literatuur, schilderkunst of andere kunst. Daarom is de plot in hun geschriften vaak gecontroleerde vorm. Single-part sonates (B-minor Sonatas Liszt), eenstemmige concerten (Liszt's First Piano Concerto) en symfonische gedichten (Liszt's "Preludes"), een vijfdelige symfonie (Berlioz's Fantastic Symphony) verscheen.
De muzikale taal van romantische componisten
Synthese van de kunsten, gezongen door romantici, beïnvloedde de middelen van muzikale expressie. De melodie is individueler geworden, reagerend op de poëtica van het woord, en de begeleiding is niet meer neutraal en typisch qua textuur.
Harmonie was verrijkt met ongekende kleuren om te vertellen over de ervaringen van de heldenromantiek, dus de romantische intonaties van het verlangen brachten perfect de veranderde harmonieën over die de spanning verhogen. Romantici hielden ook van het licht- en schaduweffect, toen de majeur werd vervangen door de kleine minderjarige met dezelfde naam, en de koorden van de zijtrappen en de prachtige nevenschikking van toonaarden. Nieuwe effecten werden ook gevonden in natuurlijke modi, vooral wanneer het nodig was om de volksgeest of fantastische beelden in muziek over te brengen.
Over het algemeen streefde de melodie van de romantici naar de continuïteit van ontwikkeling, verwierp ze elke automatische herhaling, vermeed de regelmatigheid van accenten en ademde uitdrukkingskracht in elk van haar motieven. En de textuur is zo'n belangrijke schakel geworden dat zijn rol vergelijkbaar is met de rol van melodie.
In plaats van conclusie
De muzikale cultuur van de romanticus aan het begin van de 19e en 20e eeuw ervoer de eerste tekenen van crisis. De 'vrije' muzikale vorm begon uiteen te vallen, de harmonie overwon de melodie, de sublieme gevoelens van de ziel van de romantiek maakten plaats voor pijnlijke angst en basishandelingen.
Deze destructieve neigingen brachten het einde van de romantiek ten einde en opende de weg naar het modernisme. Maar na voltooiing als een richting, bleef het romanticisme leven in de muziek van de 20ste eeuw, en in de muziek van de huidige eeuw in zijn verschillende componenten. Blok had gelijk toen hij zei dat romantiek 'in alle tijdperken van het menselijk leven ontstaat'.
Laat Een Reactie Achter