L.V. Beethoven "Symfonie nr. 9": geschiedenis, video, interessante feiten, luister

Ludwig van Beethoven "Symfonie nr. 9"

De negende symfonie is het ideologische testament van Beethoven, een vurige oproep aan de hele mensheid. Het idee om zo'n groots werk te maken, werd tijdens het hele leven van de componist gelegd. Muziek geeft een uitputtend antwoord op de vragen van het universum, het heeft een verbazingwekkende eigenschap dat het buiten de historische tijd staat. Het unieke karakter van de uitvoering van de finale, de originele oplossing wordt bereikt door de cantona "Ode to Joy" op te nemen. Leer interessante feiten, maak kennis met de geschiedenis van de compositie, luister naar muziek in de beste interpretaties en lees de muzikale recensie van het werk op onze pagina.

Geschiedenis van de schepping

In 1785 verscheen het werk van Schiller "Ode aan de vreugde", waarin mensen werden opgeroepen om zich te verenigen en te verzamelen. Het was een weerspiegeling van de revolutionaire tijden waarin mensen een nieuwe samenleving wilden creëren en het leven beter wilden maken. Het schrift droeg niet alleen algemene culturele maar ook sociale betekenis. Als gevolg hiervan trok dit specifieke werk de aandacht van een van de meest succesvolle componisten van onze tijd - Ludwig van Beethoven. Vanaf het moment dat hij de ode voor de eerste keer las, stelde de maker zichzelf tot taak een werkelijk groots werk te maken. De eerste schetsen dateren van 1809 jaar. Acht jaar later besloot de componist een scherzo te schrijven voor een symfonie.

Het werk aan de creatie verliep traag, Ludwig legde het constant opzij. Het schrijfproces versnelde de inkomende opdracht van de London Symphony Society. Toen was de componist geliefd in Engeland en zelfs van plan om geleidelijk naar het land van de mistige Albion te verhuizen. Maar de financiële situatie stond hem niet toe om zijn eigen intenties uit te voeren. Hij bleef in Duitsland. In juli 1823 wilde Beethoven twee afzonderlijke werken maken - de Negende symfonie en het werk voor het koor "Ode aan de vreugde". Maar tijdens het componeren, besefte de componist dat het noodzakelijk was om muzikaal materiaal te combineren. De synthese van instrumentale en koormuziek in de symfonische praktijk is een buitengewone zeldzaamheid voor de moderniteit van Beethoven. Gelukkig was het risico gerechtvaardigd. De première, gehouden op 7 mei 1824 in een van de modieuze theaters in Wenen, was een doorslaand succes. De zaal juichte, het gebrul van applaus eindigde nooit. Het is jammer dat de auteur niets heeft gehoord. Een paar minuten nadat de laatste akkoorden weergalmden, wendde Beethoven zich niet naar de hal. Volgens de legende benaderde een van de koormeisjes hem en liet hem zich naar het publiek wenden. De auteur zag welke indruk de symfonie maakte op mensen. Het dankbare publiek gooide hoeden in de lucht, sommigen huilden van geluk. De droom van Beethoven is uitgekomen, de muziek is erin geslaagd om mensen te verenigen, te verzamelen. Is dit niet de beste dankbaarheid voor de maker?

Interessante feiten

• Ondanks het feit dat de symfonie opnieuw het genie van de auteur bevestigde en door het publiek werd erkend, bracht het niet veel materiële middelen met zich mee. De grote Beethoven maakte de eindjes nauwelijks rond. Soms ging hij niet eens uit, omdat zijn schoenen al lang geleden waren gedragen.
• LN Tolstoj begreep de creativiteit van de Weense klassieker niet. In zijn essay, de schrijver, ruzie makend over het thema "Wat is kunst?", Noemde 9 symfonie een slecht werk, niet gerelateerd aan kunst.
• Na Beethoven waren veel componisten bang om compositiesymfonieën te maken met nummer 9. Omdat er een bijgeloof was dat na het schrijven van een symfonie met nummer 9 de componist spoedig zou sterven. Na de dood van Beethoven leden de beroemde componisten, te weten Franz Schubert, Antonín Dvořák, Anton Bruckner, een "vloek". Er wordt aangenomen dat deze verbinding tussen het symfonie-nummer en het einde van het pad werd gevolgd door de beroemde componist Gustav Mahler, die ook plotseling de wereld verliet na de negende symfonie, die de ondertitel "Song of the Earth" kreeg. Schönberg geloofde dat degenen die de 9de symfonie schrijven, te dicht bij de grenzen van de andere wereld zijn. Bijgeloof bestaat nog steeds, en veel componisten zijn er bang voor.
• De geleider werd geleid door de geleider en dirigent I. Umlacf, in die tijd bekend. Beethoven stond in de buurt en toonde het tempo. De orkestranten leerden het nieuwe werk niet goed, maar zelfs een onvoorzichtige houding ten opzichte van het innovatieve werk had geen invloed op het publiek, ze waren erg blij met de première.
• Deel IV, namelijk "Ode aan de vreugde" wordt gebruikt als het "volkslied van de Europese Unie".

• De totale tijd van schrijven van concept tot implementatie was ongeveer 15 jaar.
• Het schrijven is opgedragen aan de koning van Pruisen Friedrich Wilhelm. De koninklijke persoon verscheen niet op de première en de duurste stoelen in de concertzaal bleven leeg, dus de prestaties van de componist lonend waren, en de vergoeding was te verwaarlozen.
• Bij het ontwikkelen van een CD heeft Phillips speciaal de grootte ervan vergroot, zodat audio-opnamen van een symfonische cyclus op de media zijn geplaatst. De duur van de symfonie is 74 minuten.
• Traditioneel wordt in Japan op oudejaarsavond de symfonie van Beethoven uitgevoerd.

De inhoud

De Negende Symfonie (d-moll) is de kroon van de Verlichting. Classiciteit komt vooral tot uiting in de traditioneel gecontroleerde cyclische vorm, bestaande uit vier delen:

1. Allegro ma non troppo, un poco maestoso (d-moll)
2. Molto vivace (d-moll)
3. Adagio molto e cantabile (B-dur)
4. Presto (d-moll - D-dur)

De geselecteerde toetsen zijn niet willekeurig. D klein wordt gezien als de personificatie van verdriet en verdriet. Geleidelijk aan wordt de spanning weggenomen door het verschijnen van B-flat major, die Geloof, Hoop en Liefde markeert en symboliseert als de ondersteuning van alles in deze wereld. De grandioze compositie eindigt met het zich verheugen in D majeur, wat gewoonlijk gerelateerd is aan de noties van vreugde, geluk en leven.

De innovatie van Beethoven is de introductie van vocale muziek in de instrumentale compositie. Dus de klassieke symfonie breidt zijn eigen grenzen uit en wordt geleidelijk aan omgezet in een cantate. Veel muzikale onderzoekers beschouwen het laatste werk van Beethoven als een 'mis' die het Oude Testament vertelt. Het werk is parallel aan de plechtige mis gecomponeerd en is daarmee verbonden door onafscheidelijke banden.

Eerste deel schetst een beeld van de schepping van de wereld. De instrumenten klinken onduidelijk, alsof het orkest net begint te worden afgestemd. Intonaties van Quint klinken tegelijkertijd leeg en tonaal. Geleidelijk aan, vanaf de introductie, is het reliëf, gestippelde thema van het hoofdfeest geboren. Als ze de top bereikt, rolt ze de intonatieafgrond in. Vage, stormachtige stemming blijft groeien. Er is een interne strijd, de wolken verzamelen zich, de textuur is verdicht. Als een lichtstraal een zijbatch doorboort. De wereld van de teksten bevat toekomstig materiaal voor het creëren van het thema van vreugde. Het hoogtepunt van het eerste deel is een bevestigende en duidelijke laatste batch. Het is een variant van de hoofdpartij, maar een substantieel getransformeerd, gevuld met kracht van overwinnende, vastberadenheid. Torenhoog, de laatste partij rolt naar een spontane en ongecontroleerde ontwikkeling. Alles is aan het veranderen, transformeren. De strijd en het proces van vorming gaan gepaard met heldere climaxen en snelle recessies. De stemmingen van de codes zijn dubbelzinnig: de rouwmars tegen de achtergrond van een gamma dat langs het chromatisme naar beneden valt, het symbool van de katabasisfiguur symbolisch, wordt vervangen door het hoofdthema, dat het deel bevestigend bevestigt.

Tweede deel Het is een scherzo uniek voor het werk van Beethoven. Het voelt eindeloze pulsatie van het leven. Muziek trekt het leven als een gelukkig wezen in het paradijs. De basis voor het stuk is het genre-alledaagse thematisme, dat een steun heeft voor de intonaties van het lied en de dans. Ongebruikelijke interpretatie van de traditionele driedelige vorm, als sonate. Polyfoniciteit komt het meest duidelijk tot uiting in de vorm van fugato. De figuratieve wereld van het stuk bereidt de schijn van het thema van vreugde voor.

Derde deel - dit is verrassend diepe, doordachte muziek. De filosofie van het langzame deel opent de zielewereld voor de luisteraar. Er is een heldere, architecturale sfeer die fundamenteel berust op twee verlichte thema's. Het eerste thema lijkt eindeloos. Het ontwikkelt zich variabel en elke variatie heeft een speciale verfijning en verfijning. Het tweede thema lijkt te zweven en draait in een wals. De dans verzwakt geleidelijk, en al in de code breekt hij scherp in, verstoort de harmonie, het fanfare-geluid. Dit is een herinnering dat perfectie nog niet is bereikt. Het idee van eenwording is nog niet uitgekomen.

Originele implementatie finales. Beethoven lijkt te proberen het materiaal van de voorgaande delen kort weer te geven. Fanfare horror, het gordijn van het vierde deel openen - als een symbool van rock, de geest van de introductie van het eerste deel, zet hij de scherzo-intonaties van de tweede voort en komt tot het zoete geluid van adagio. Ten slotte wordt het materiaal dat wordt voorbereid voor het onderwerp Joy, ontwikkeld. Het lichte en transparante geluid van de houtblazers wordt vastgelegd en verandert geleidelijk in een meer sappig en laag timbre van de cello's. Ketenvariatie groeit met een geometrische progressie, die leidt naar een climax. Maar de stem werd verbroken door de invasie van fanfare van horror. Het thema van vreugde is uiteengezet in het bassolo-gedeelte. De foto van het feest wordt opgepikt door een klinkend koor. Het thema "Embrace millions!", Wat in het proces meesterlijk zal zijn in termen van polyfonie in combinatie met het thema van vreugde, klinkt bijzonder helder.

Het is geen toeval dat de introductie van de tekst in een symfonie, want in het begin was het woord. Net als kunst helpt het woord om mensen te verenigen. kantate "Ode aan vreugde"opgenomen in de symfonische cyclus, het is een grootschalige hymne van de menselijke geest.

Het gebruik van muziek in de bioscoop

De negende symfonie combineert polaire affecten. Dus de emotionele intensiteit kan worden vervangen door rust en vrede, heldhaftigheid maakt plaats voor lyrische momenten, seculiere muziek heeft per definitie kenmerken van religieuze muziek uitgesproken. De veelzijdigheid van het muzikale materiaal stelt je in staat een sfeer te creëren die eigen is aan de filmkunst. Dit bepaalt en verklaart de populariteit van 9 symfonieën in hedendaagse films.

• The Simpsons (2017)
• Paper House (2017)
• Ghost Story (2017)
• Sherlock (2017)
• Jonge criminelen (2016)
• Alchemist's Cookbook (2016)
• Kerstmis (2015)
• The Fang Family (2015)
• The Lady in the Van (2015)
• Val voor de cast (2015)
• The Experimenter (2015)
• Bovennatuurlijk (2012)
• Book of Life (2014)
• John Wick (2014)
• Orsay Embankment (2013)
• Song voor Marion (2012)

In zijn jeugdjaren sprak de jonge Beethoven serieus over hoe hij de mensheid wilde dienen met zijn kunst. Op latere leeftijd, toen veel filosofische werken werden bestudeerd, kwam de componist tot de conclusie dat kunst verenigt. Maar hij had geen woorden nodig, alles werd gezegd in muziek. De negende symfonie is een boodschap aan de mensheid. Deze muziek is eeuwig. De kunst van Beethoven was om de mensen te dienen. Door de tijd heen is zijn muziek de drager van het ideale idee van gelijkheid en broederschap van miljoenen mensen.