Muziekonderwijs: door de pagina's van de geschiedenis

Muziekonderwijs: door de pagina's van de geschiedenis

Gedurende iemands leven wordt muziek gespeeld. Te beginnen met het slaaplied van een eenvoudige moeder, dat we in de eerste dagen van ons leven horen, en eindigt met muziek bij concerten, televisie, radio ... Deze lijst is eindeloos. Tegenwoordig speelt muziek een belangrijke rol bij het opvoeden van kinderen. Zij is het die, als geen andere kunst, in staat is om een ​​kind inzicht te geven in schoonheid, verfijning, om zijn sensualiteit en creatieve vermogens te ontwikkelen. Is het altijd zo geweest? Laten we, om deze vraag te beantwoorden, terugkijken naar de eeuwen en ons wenden tot de drie verste tijdperken van de wereldcultuur.

Muziek en educatie in de oudheid

Sinds onheuglijke tijden is speciale aandacht besteed aan de kwesties van muzikale en esthetische opvoeding. Een uitzonderlijke rol op dit gebied behoort tot het oude Griekenland. Daar werd muziek beschouwd als het belangrijkste middel voor openbaar onderwijs en daarom kreeg het bijna een fundamentele rol in de ontwikkeling van een echte staatsburger. De oude Grieken achtten het noodzakelijk om elk kind een intellectuele, fysieke en muzikale opleiding te geven. Het onderwijssysteem van dit land impliceerde leerplicht voor jongens, beginnend op de leeftijd van zeven, in een speciale "kypharist" school, waar ze zang studeerden en verschillende muziekinstrumenten bespeelden. Maar de muzikale ontwikkeling van meisjes heeft minder aandacht: het vond in de regel plaats in de muren van zijn huis en soms beperkt tot zingen.

Het is nogal vreemd dat de oude Grieken mensen beschouwden die niet konden zingen in een koor, ongeschoold. Het belang van deze vaardigheid werd verklaard door de bijna staatsbelangrijke betekenis: zingen in het koor werd als een heilige plicht beschouwd. Alle inwoners van het land tot 30 jaar oud moesten vocale vaardigheden leren en muziekinstrumenten bespelen.

De pedagogiek van die tijd beschouwde muziek als de belangrijkste "hefboom" van invloed op het morele gedrag van een persoon. Plato zag bijvoorbeeld muziekkunst als het belangrijkste staatsonderwijsstelsel. Daarom stelde hij voor muziek te delen op een aanvaardbare manier voor de opvoeding van de jongere generatie, en daarom onaanvaardbaar.

Muzikale opvoeding in de Middeleeuwen

De Middeleeuwen boden hun mening over muziek, die voortaan werd bepaald door de leerstellingen van het christendom. In de hiërarchie van spirituele en esthetische waarden, verhuisde ze naar de laatste plaats en begon ze de rol te spelen van een hulpinstrument voor de assimilatie van religieuze waarheden. Op dit moment werd muziek beschouwd als een van de gebieden van wiskundige kennis, samen met rekenkunde en meetkunde.

De periode van V tot X eeuw wordt de 'donkere tijdperken' genoemd. En dat alles omdat de ineenstorting van de oudheid een sterke daling veroorzaakte van cultuur en remming in de ontwikkeling van het onderwijs. Dit had echter geen invloed op het muzikale onderwijs, integendeel, tijdens deze periode maakte het een grote stap in zijn ontwikkeling. Dit was te wijten aan het feit dat de studie van muziek was opgenomen in de lijst van disciplines die nodig zijn voor theologisch onderwijs. Onder de bisschoppen werden afdelingen gevormd, die later de basis werden voor universiteiten en centra voor de studie van muziek.

Van de vormen van muziekeducatie was natuurlijk het gezang de overhand. Ze onderwezen deze vaardigheid in kerken en kloosters. Op scholen konden alleen jongens leren, die in alle opzichten het lezen van gebeden in het Latijn en kerkzang moesten beheersen, in de tweede plaats waren schrijfvaardigheden. De meeste kinderen van die tijd kregen geen onderwijs op scholen, maar werden door hun ouders grootgebracht in huishoudelijk werk. De enige uitzonderingen waren de dochters van de feodale heren, die zowel in nonnenkloosters als thuis studeerden.

Muziek leren in de Renaissance

De muzikale pedagogie van de Renaissance trachtte een nieuw persoon op te voeden, een muzikant van een ander type, die aan alle eisen van haar tijd voldeed: om geestelijk en lichamelijk sterk te zijn en volmaakt te zijn. Al op jonge leeftijd leerden kinderen koorzang, speelden verschillende muziekinstrumenten, muziektheorie en componeervaardigheden. De muzikant van die tijd moest universeel zijn in zijn vakgebied en, indien nodig, overstappen van het ene type activiteit naar het andere. De belangrijkste innovatie van het tijdperk was de gezamenlijke training van jongens en meisjes.

Toonaangevende figuren uit het tijdperk schreven veel belang aan muziek, gezien het hoger dan andere kunsten en wetenschappen. Dit droeg bij tot de brede verspreiding van onderwijsinstellingen: scholen voor muzikale vaardigheden en academies. Ze kwamen vooral voor in grote steden. Muziek probeerde via haar publiekelijk beschikbaar te maken om te pleiten voor goed en gerechtigheid.

De betekenis van de Renaissance in de ontwikkeling van muziekeducatie is moeilijk te overschatten. In tegenstelling tot de Middeleeuwen, die zich in de pedagogiek baseerden op de vastberadenheid van tradities en kerkelijk gezag, opende de Renaissance nieuwe paden voor haar ontwikkeling, haar blik richtend naar het kind zelf, zijn capaciteiten en capaciteiten. En er zijn nog steeds verschillende eeuwen van de Nieuwe Tijd, honderden jaren van nieuwe ontdekkingen, prestaties en bloei van het menselijk denken, waarin muziek en zijn educatieve functies niet het minst belangrijk zijn.